Deze tekst werd origineel geschreven voor het magazine Piloot en Vliegtuig. Een scan van het artikel vind je hier. Voor de video, zie hier.
Pelgrimstocht naar First Flight
Binnenkort is het tien jaar dat ik de meest fantastische hobby uitoefen die ik kan indenken: vliegen. En omdat ik dit jaar het geluk mocht hebben om deze hobby met mijn werk te kunnen combineren, werd het hoog tijd om de goden eens te danken. Die goden, die alle toenmalige kennis hadden gecombineerd om op een wetenschappelijke wijze de kunst van het vliegen te ontdekken, zijn Orville en Wilbur Wright. En hun eerste vlucht was 107 jaar geleden in Kill Devil Hills aan de ruwe kust van North-Carolina in de Verenigde Staten.
Een vliegtrip naar die geboorteplaats van de luchtvaart staat al jaren op mijn verlanglijstje. En omdat mijn werk me nu regelmatig naar Atlanta brengt, was het plan om naar Kill Devil Hills te vliegen plots binnen bereik. Ik had vorig jaar zowat tien uur gevlogen op een G1000 uitgeruste Diamond Star DA-40 in Las Vegas en Chicago, dus ging ik opnieuw op zoek naar dit type vliegtuig. Ik vond er eentje te huur bij Advanced Aviation op de luchthaven van Peachtree Dekalb (KPDK), een van ’s lands drukste zakenluchthavens ten noordoosten van Atlanta. Even gebeld en gemaild, en de boeking was in orde. Weinig poespas of papier, gewoon no-nonsense vliegen, daar draait het bij hen om: leuk !
Omdat het weer in maart nog niet helemaal stabiel is, koos ik ervoor om de 450 NM trip IFR te vliegen. Maar IFR is ook gewoon lekker gemakkelijk omdat je je in het airways systeem kan nestelen voor zo’n lange trip. Eerst moest ik uitgechecked worden en nog snel even vier IFR approaches vliegen om opnieuw IFR current te worden, en dat gebeurde op één van de avonden voor de geplande pelgrimstrip. Een deel van die checkout gebeurde na zonsondergang, en zo werd ik ook night current, en dat zou handig blijken.
De avond voor mijn pelgrimstocht bereidde ik alles voor. Het weer zou inderdaad IMC zijn op het eerste deel van de vlucht. Tevens was er onzekerheid over het weer voor de terugvlucht wegens een uitdeinend frontje. Ik kocht alle VFR en IFR kaarten, approach charts en nog ander gewicht. Mijn collega Mark die ik al lang een vlucht beloofd had, ging mee. En ik nam ook instructeur Jay mee: voor de veiligheid, de verzekering en de leut.
Diamond Star DA-40 N254DS is een jonge enthousiaste kist. Ze heeft slecht 850 uur op de teller en is uitgerust met Garmin’s laatste firmware inclusief Synthetic Vision. Ja: dit kan je gewoon in de VS huren voor 165$ per uur nat… Door velen beschreven als een sexy vliegtuig, en door mij bevonden als keurig en precies: met een stick, een onbelemmerd zicht en een weelde aan info binnen handbereik.
De IFR clearance leek in niets op wat ik had gefiled, maar dat is snel vergeten na het herprogrammeren van het vluchtplan: direct Athens VOR, daarna Chesterfield VOR en daarna as filed. Initially 3000 ft, expect 5000 ft one-zero minutes after departure: je kent het refrein wel. En wij op weg, naar de goden… De NEXRAD radar display op de MFD zag er groen uit met enkele gele plakken op onze route. Regen dus, maar hopelijk geen ijs. We hielden de OAT in de gaten, maar die zakte nooit onder de 2°C. De vleugels groeiden ook niet aan, zelfs toen we door een wolk met ijspellets vlogen. Dat gaf enkel wat extra lawaai.
Na zowat een uurtje van solid IFR braken we uit de wolken in de zon. Onze euforie werd echter onderbroken door wat ik nu eigenlijk wel een emergency moet noemen. Ik bleef met mijn horloge haperen aan de master battery switch toen ik me bukte om een approach kaart op te rapen. Daardoor werd de G1000 en autopiloot mee uitgeschakeld. Snel aanschakelen loste het probleem nog niet helemaal op: het duurde ruim een minuut vooraleer de ADHRS weer gealigneerd waren. Maar het was erger dat we niet meteen doorhadden dat beide radios waren teruggeschakeld naar 121.5 waardoor we niet meer in contact stonden met ATC. De transponder stond ook al niet meer aangeschakeld, en dat alles zonder aanwijzing naar de piloot dat er iets mis was. Eigenlijk hadden we de checklist opnieuw moeten uitvoeren, maar die reactie ging verloren in het herstabileren van vliegtuig en ADHRS. Big lesson learned ! Na een minuut of twee geknop was alles weer in orde.
Even later beseften we dat de endurance van het vliegtuig groter dan die van onze blaas. We besloten dus om eerder te landen dan voorzien om het toilet (nou ja: de bosjes) op te zoeken en te tanken. Na een RNAV (GPS) approach landden we in de middle of nowhere: Martin County Airport (KMCZ). Na twintig minuten wachten kwam de fuel dame opdraven. Meteen hadden we door dat we de drukte van Atlanta achter ons hadden gelaten en die ruilden voor de kabbelende wereld van laid-back southern US.
Het laatste deel van onze trip naar First Flight airport (KFFA) alwaar de Wrights voor het eerst vlogen, deden we in VFR. We zorgden er uiteraard wel voor dat we buiten alle actieve militaire airspaces bleven. In één van die zones zagen 4500ft schuin onder ons een Sikorsky Coast Guard helicopter die een heleboel golven veroorzaakte bij een winch-up oefening. Zo zie je nog eens iets. Weldra kwamen de Outer Banks in het zicht: een serie schiereilanden die het vaste land probeert af te schermen tegen atlantische stormen. Op deze plek bleek volgens de statistieken de meeste wind te zijn in continental US, en daarom kwamen de Wrights hier hun eerste zwevers testen. Er ligt ook een gigantische duin waarvan lanceren makkelijk was, en het zand bood een zachtere landing voor de fragiele constructie van hun materiaal. Op die duin is nu een grootst momument gebouwd die ik als marker gebruikte om downwind, base en final af te kondigen op de First Flight airport traffic frequentie. Een lekkere landing tussen de hoge sparren, en we waren op de heilige bodem van Kitty Hawk aangekomen … op de manier waarop de vlieggoden het gewild zouden hebben.
Ik zette de obligate stempel in mijn vliegboek als ultiem bewijs van mijn pelgrimstocht. We beklommen de duin met het monument en vandaar zagen we de oceaan, de plaats waar de eerste vlucht plaatsvond, de barakken waarin de Wrights leefden tijdens hun vliegtesten, en het museum. De plaatsen van de eerste vluchten zijn gemarkeerd met granieten blokken: eerste vlucht door Orville: 120 ft, tweede door Wilbur, 175 ft, derde opnieuw door Orville, 200 ft, en ten slotte de laatste door Wilbur, 852 ft. Allemaal op 17 december 1903… nog niet eens zo lang geleden. Het museum beschrijft hun verhaal van hun wetenschappelijke aanpak. We zien hun windtunnel, hun vleugelmodellen en uiteraard hun Gliders en de Flyer: het eerste gemotoriseerde vliegtuig. Die mannen waren zowel aerodynamici, vliegtuigbouwers, motoristen als piloten !
Van al die inputs kregen we al snel honger. Een broodje aan de kust, meer moest dat niet zijn als nederige pelgrims. Na drie uur op heilige bodem, vertrokken we opnieuw westwaarts. Het was al laat, en we vreesden dat de FBOs die ons brandstof konden verschaffen zouden sluiten. Instructeur Jay had een krachtige app op zijn Ipad waarmee hij zocht en zocht totdat we een airport vonden met een FBO die laat open was. Dit bleek Monroe Executive (KECQ) te zijn, de zakenluchthaven ten zuiden van Charlotte. Het was al donker en er zat een Dassault Falcon jet achter me aan. Het werd dus een nachtlanding met hoge snelheid tot in short final: heerlijk.
De laatste leg terug naar Peachtree Dekalb in Atlanta werd IFR gepland. Het weer was ondertussen opgeklaard en van het voorspelde slechte weer waren enkel wat wolken tot 6000ft over. Aangezien we op 6000ft cruisden, vlogen we in en uit die wolken. ’s Nacht is daar theoretisch niets van te zien, maar de flitsen van onze strobes verraadden elke wolk. Het was een leuk spel om dan de strobes uit en het landingslicht aan te schakelen. Zo leek het wel dat we telkens in een tunnel op witte muren invlogen: scary!
Vectors naar de ILS van runway 20L, met een sidestep naar 20R brachten ons terug met alle voeten op de grond in Atlanta. Het was een prachtige vliegervaring. De goden werden bedankt, en mijn tweede vliegdecennium mag aanvatten. Wat een prachtige hobby toch !
Pingback: Thundering Carolinas | Abeam